'Je bedrijf verkopen beslis je niet in één dag.'

‘Door toeval ben ik in dit vak gerold. Na de middelbare school ben ik gaan werken. Een vrij ongebruikelijke start. Mijn academische opleiding heb ik laten schieten.’

We spreken over eind jaren tachtig. Mark besluit om na het afronden van zijn VWO direct te gaan werken. ‘Het werken met computers ging me vrij makkelijk af. Destijds waren dat echt nog prehistorische computersystemen. Ik leerde vrij vlot programmeren en bouwde websites. Dat was toen een hele andere wereld. Al gauw werd ik ingehuurd door bedrijven om sites voor hen te bouwen. Met enige trots kan ik zeggen dat ik de eerste carrière platforms van Nederland heb gebouwd. Dat heeft in 1999 geleid tot de start van bureau Maximum, we hebben het IT vak aangevuld met communicatie.’

‘Toen ik jong was had ik niet het beeld om voor mezelf te beginnen. Het was geen vooraf uitgestippeld pad om ondernemer te worden. Ik heb dan ook jaren in loondienst gewerkt en als ZZP’er voor ik ondernemer werd. Als kind had ik wel sterk het gevoel onafhankelijk te willen zijn. Dat heb ik vertaald naar mijn werk en naar mijn privé. Een autonoom bestaan. De controle houden over wat je doet in je werk en je leefomgeving. Toen ik klein was wilde ik een nieuwe Willy Wortel worden. Een uitvinder. In de voortdurende innovatie die Maximum onderscheidend maakt, is dat in zekere mate werkelijkheid geworden. In mijn kinderjaren was ik een boekenwurm. Ik kon snel lezen en veel informatie tot me nemen. Efficiënt met tijd omgaan. Dat was een soort sport. Hoe doe ik zoveel mogelijk dingen in één dag? Dat zijn vaardigheden die ik mezelf jong heb eigen gemaakt en waar ik in mijn latere leven profijt van heb gehad.’

Op de vraag of deze competitie een zakelijke drijfveer gebleken is in zijn organisatie, is Mark duidelijk. ‘We hebben in mijn branche te maken met pitches. Dus competitie speelt altijd een rol. Het is prestatie gedreven maar voor mij niet competitief. Ik wil niet winnen om het winnen, niet ten koste van alles. Ik ga niet voor de hoogste winst. Ik ben liever het slimste jongetje dan dat ik de winnaar ben. Het leven is soms een beetje geluk hebben. Natuurlijk moet je hard werken maar het is ook op het juiste moment, de juiste mensen tegenkomen en dan de juiste beslissingen nemen. Maximum was Maximum niet geweest als ik niet samen met mijn twee compagnons op dat moment was begonnen. We zijn net voor het barsten van de internetbubbel een bedrijf gestart.

Het bleek het juiste moment. Als we deze keuze twee jaar later hadden gemaakt was dat nooit van de grond gekomen. Dat is een beetje geluk hebben. Dat is niet aangeboren of een verworven succes maar een combinatie van factoren. Het is belangrijk je zegeningen te tellen en niet te veel op je borst te kloppen. Als de wereld snel verandert en je kunt niet anders dan daarop in te haken is dat voor mij teleurstellend. Saneren, reorganiseren en daarbij afscheid moeten nemen van mensen zijn voor mij de meest teleurstellende zaken van het ondernemen. Met pijn in je hart afscheid nemen van mensen uit je team op wie je trots bent, dat vind ik lastige zaken.’

‘Succes vier je en teleurstellingen en verdriet deel je. Ik heb altijd veel support gehad op dat gebied van compagnons. Ik kan altijd een beroep doen op de mensen om ons heen. We hebben altijd een enorme loyaliteit gehad naar de mensen en adviseurs om ons heen. Ik werk nog steeds met dezelfde fiscalist en notaris als toen ik begon. We zijn wel een keer van accountant veranderd in de afgelopen 20 jaar. Ook de relatie die ik met IMAP heb opgebouwd is een duurzame gebleken. Op al deze adviseurs kan ik altijd een beroep doen in hun rol als vertrouwenspersoon.’ Mark spreekt met zorg en liefde over Maximum en de verkoop aan TMP. ‘Het verkopen van je bedrijf is niet een beslissing die je in een dag neemt. Het is een proces van jaren.’

‘In de jaren’ 90 nog voor de start van Maximum werkte ik als freelancer voor TMP en een van mijn compagnons ook. Op papier pasten we dus al goed bij elkaar. In een overname traject moet je alles blootleggen en documenteren. Niet alleen je slagaders worden blootgelegd, maar op haarvat niveau moet je alles laten zien. Dingen duiden en kwantificeren na jarenlang independent werken was vrij intensief. Die X-Ray van je organisatie vond ik intens maar ook leuk. Natuurlijk was niet alles leuk, maar we verkeerden in de luxepositie dat we ook nee hadden kunnen zeggen, we hoefden niet te verkopen. Het hele proces was basis van vrijwilligheid.’

‘Je merkt dat principal to principal gesprekken doorslaggevend zijn voor het wel of niet slagen van de deal. En dat advocaten soms neigen een showstopper te maken van zaken die er eigenlijk niet zijn. Het behoud van onze cultuur was erg belangrijk. Wij halen niet alles uit de markt. Groei is niet ons hoogste doel. We kunnen zijn wie we zijn. Winst is fijn, maar niet ten koste van alles. Ook na de overname. Het credo bij TMP past ons: there is no room for big egos.’

‘Na de verkoop heb ik een stapje teruggedaan. De tijd van tachtig uur per week werken ligt achter me. Het is nu tijd voor mijn “andere onderneming”. Ik heb een groot gezin met vijf kinderen. We leven met ons gezin met in totaal dertien man geheel zelfvoorzienend op 20.000 vierkante meter in een soort van woongroep. We verbouwen onze eigen groente, slachten ons eigen pluimvee, wekken onze eigen energie op. Het is een volledig autonome manier van leven en denken. Daar heb ik nu de tijd en de rust voor.’

Op de vraag wat hij andere ondernemers als tip zou willen meegeven is zijn antwoord: “Probeer maatschappelijke ontwikkelingen voor te zijn en wees wendbaar.”